Moja droga do siebie
Od zawsze fascynował mnie człowiek. To, jak działa, jak się zachowuje. Odkąd nauczyłam się czytać – a było to bardzo wcześnie, bo moja mama odkryła, że potrafię czytać, kiedy miałam 2,5 roku – pochłaniałam ogromne ilości książek. Pamiętam, że w szkolnej bibliotece przeczytałam wszystko dostosowane do mojego wieku, i potem stałam się stałą bywalczynią biblioteki miejskiej. Głównie czytałam powieści – obyczajowe, przygodowe – bo dzięki temu mogłam przeżywać przygody, uczyć się perspektywy drugiego człowieka, wejść w czyjeś życie i je poznać od środka. Mogłam się uczyć, jak reagować w różnych sytuacjach, i korzystać z tej wiedzy później w realnym życiu. Mogłam też zawierać prawdziwe przyjaźnie, marzyć o poznawaniu bratniej duszy i wieść bogate uczuciowo życie. Po równo z książkami, które pomagały mi zbliżać się do rozumienia człowieka, kochałam naturę. Dorastałam w małym miasteczku na Podkarpaciu i naturę miałam na wyciągnięcie ręki, a mówiąc ściślej – w zasięgu codziennego spaceru. Snu